Ver weg in de bergen van Rubaya

content image

Onze busjes rijden over stoffige wegen. Hoger en hoger gaan we de bergen in. We rijden al een paar uur over dit aarderode zandpad. Een pad dat ons steeds verder de bergen inleidt. De stofwolk ontneemt ons het zicht en de enkele voetganger, die we passeren, ongetwijfeld de adem. Deze ochtend zijn we uit ons hotel aan het mooie meer van Bunyonyi vlakbij Kabale vertrokken richting de Rwandese grens. We rijden vlak langs de grensovergang met Rwanda. Langs de Kabale-Katuna-Kigaly road ligt een onooglijk grensplaatsje waar een enorme hoeveelheid vrachtwagens het straatbeeld domineren. Ze staan te wachten in de brandende zon tot ze toestemming hebben om de grens over te gaan. Het is een wirwar van grote trucks en containers. Mensen proberen hier wat handel te drijven met de wachtende chauffeurs. Lillian van Compassion Uganda die met ons meerijdt in de bus vertelt ons iets over de geschiedenis van dit gebied. Het is een gebied dat getekend is door de genocide die in de jaren 90 van de vorige eeuw in Rwanda heeft plaatsgevonden. Een grensgebied waar over en weer mensen hun heil aan de andere kant van de grens gezocht hebben. Hier werd gevlucht en gesmokkeld. Er wonen hier veel mensen met een Rwandese achtergrond op de hellingen van deze groene bergen. Het is een plattelandsgebied waar de meeste inwoners straatarm zijn. Dit wordt enigszins verhuld door het prachtige landschap van beboste bergen, ogenschijnlijk vruchtbare dalen met akkers en zo nu en dan een meer. Zelfs de trots van Uganda, de Kroonkraanvogel laat zich hier zien! 

content image

Door dit alles is het moeilijk voor te stellen dat er in dit prachtige decor zoveel menselijk leed plaatsvind. Wij horen hoe jonge meisjes zichzelf weggeven aan voorbijtrekkende  vrachtwagenchauffeurs. Voor één dollar verliezen deze meisjes hun maagdelijkheid en blijven soms ziek of zwanger achter. Dit met alle gevolgen van dien. 

Na een hobbelige tocht van een paar uren bereiken we Rubaya. Althans we zijn in de buurt. In de verte zien we hoe een grote groep dansende en zingende kinderen onze kant opkomt. De traditionele liederen begeleid met trom worden afgewisseld met bekende gospelliederen. “Cast your burdens unto Jesus, for He cares for you!”  Wat is dit een onvoorstelbaar mooi feest! In een grote vreugdevolle optocht worden we meegenomen richting het dorp. De kinderen en de volwassenen uit dit dorp lachen, ze springen en ze stampen van blijdschap op de grond. Waarschijnlijk is dit voor de meeste inwoners van dit dorp de eerste keer dat ze zoveel Mzungu’s bij elkaar zien. Maar ondanks deze eerste kennismaking met deze onze bleke variant van de mensheid is er totaal geen terughoudendheid of achterdocht. We worden binnengehaald als helden of als familieleden die ze al heel lang gemist hebben! De kinderen pakken onze handen vast en de oudere dorpsbewoners klappen in hun handen.

content image

Na een kwartiertje lopen arriveren we bij het dorpje. Op een prachtige weidse plek, staat de kerk waar we gastvrij worden onthaald. Rondom dit godshuis staan een aantal gebouwtjes. Maar wat vooral opvalt zijn de grote hoeveelheid mensen. Zingende mensen, lachende mensen, dansende mensen. Kinderen in prachtige schooluniformen, kinderen in traditionele kledij, moeders met kleurige jurken aan en grootvaders strak in hun zondagse pak! Het is verbazingwekkend met hoeveel vreugde deze mensen ons ontvangen. Aan het eind van het pad zien we ineens een grote groep vrouwen en kinderen staan. Ze kijken ons vol verwachting en met enige spanning aan. Dit zijn de sponsorkinderen en hun moeders. Ergens in deze groep staat ook ons sponsorkind te wachten. Zoekend gaan mijn ogen langs al die verschillende kindjes. Gelukkig hebben ze een naamplaatje op hun paarse trui zitten want het is voor ons behoorlijk lastig om Rodgers te herkennen uit zoveel van die donkere kaalgeschoren koppies. De ontmoeting met dit jochie van vier jaar is ontroerend. Enigszins onwennig loopt hij op ons af maar al gauw laat hij zich knuffelen en omarmen. Op het moment dat wij hem in onze armen sluiten vraag ik me af wat er in zijn hoofdje omgaat. Wat heeft hij over ons gehoord? Wat weet hij van ons en van dit bezoek? Gelukkig blijkt zijn moeder ook in de buurt te zijn. Een stralende vrouw in een prachtige witte jurk met bijpassend jasje. Ze draagt haar jongste zoontje Bright op haar rug. Ook de andere zonen blijken in de buurt te zijn. Even later maken we kennis met dit bijzondere gezin. Het gezin van Rodgers blijkt een samengesteld gezin te zijn. Rodgers heeft namelijk twee oudere half broers, een paar jaar oudere broer en een jonger broertje. De moeder vertelt dat haar man 18 jaren ouder is dan zij. Hij is eerder gehuwd geweest en zijn eerste vrouw en moeder van de twee oudste jongens is overleden. Deze vrouw van midden dertig is met de weduwnaar getrouwd en heeft zich over zijn twee zonen ontfermd. De Compassion medewerkster vertelt dat dit heel bijzonder is. Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat een stiefmoeder zich over de kinderen van haar echtgenoot uit een eerder huwelijk ontfermd. Maar deze moeder heeft dat wel gedaan. Ondanks dat ze maar 14 jaren ouder is dan haar oudste stiefzoon. Haar echtgenote, de vader van deze jongens is er niet. Hij werkt in Kampala als arbeider. Hij probeert op deze manier wat extra geld te verdienen voor zijn gezin. Dit betekent dat hij regelmatig enkele maanden van huis is en deze moeder dus alleen de zorg moet dragen voor dit gezin. Waarschijnlijk wordt ze wel bijgestaan door haar stiefzonen. Ze vertelt dat haar hutje aan de andere kant van het dal is. In de verte zien we kleine hutjes tegen de berghelling aangebouwd. Op deze hellingen zijn terrassen met kleine akkertjes gemaakt. Hier proberen de inwoners van Rubaya groenten te verbouwen. Ze vertellen dat dit soms in één keer mislukt bij hevige regenval. Als er in korte tijd teveel water langs de hellingen stroomt spoelen aarde en de gewassen die daarop verbouwd worden in één modderstroom weg. Opnieuw beseffen we hoe zwaar het leven in deze afgelegen streek is. Onze bewondering voor deze sterke vrouw wordt alleen maar groter. 

Even moeten we afscheid nemen van Rodgers en zijn familie. We gaan namelijk met Tieme, één van de andere deelnemers,  mee op huisbezoek bij zijn sponsorkind. Dit blijkt een drie generatie gezin te zijn. Het meisje dat hij sponsort heeft een jonge moeder van 20 jaar. Zij zal dus 15 jaar geweest zijn toen zij haar dochtertje kreeg. De moeder zien we pas als we met de grootmoeder bij het kleine huisje arriveren. Het huisje wordt bewoond door grootmoeder, grootvader, de moeder van het meisje en drie zussen. Ook is er nog een ander jongetje dat op één of andere manier ook familie is. Ook in dit gezin worden we heel hartelijk ontvangen. Wat opvalt is dat met name de grootmoeder zorgdraagt voor het meisje. De jonge moeder houdt op één of andere manier wat afstand. Voorzichtig vragen we aan de vertaler of de vader van het meisje er ook is. Over de vader van dit meisje is niks bekend. Het verhaal van de rondreizende vrachtwagenchauffeurs schiet door mijn gedachten. We weten het niet en de jonge moeder kijkt verlegen en enigszins beschaamd naar de grond. Even later zie ik hoe ze glimlachend naar haar dochtertje kijkt. Wat mooi dat ze dit meisje de naam Treasure gegeven hebben. Want het is ook een schat van een kind! 

Twee gezinnen in een uithoek van Uganda, hun verhalen raken ons. Verhalen van liefde en loyaliteit, verhalen van een hard bestaan in de bergen van dit grensgebied. Verhalen van leven en dood, van dromen en angsten, van tegenslag en hoop, verhalen van schaamte maar zeker ook van blijdschap. Verrijkt en vol vreugde nemen we aan het eind van de middag afscheid van dit arme maar zeker lieflijke dorpje. Op de weide onderaan het kerkje staat het complete dorp ons uit te zwaaien. Als een kleurige bloemenweide wuivend in de zon. Tussen al die zwaaiende en lachende mensen zien we een stralende vrouw in een witte jurk met baby Bright op haar armen. Een klein lachend jongetje staat dicht tegen haar aan. Hij zwaait uitbundig en is nu niet meer zo verlegen! Dag lieve Rodgers, we wonen ver uit elkaar maar in ons gebed en in ons hart en in ons gezamenlijke geloof in Jezus Christus, zijn we innig met elkaar verbonden. Als we het dorp uitrijden zien we een bord staan met daarop: Rubaya Child development  Centre en daarbij de tekst: “Who then can separate us from the love of Christ.”  (Romeinen 8:35) Niets kan ons scheiden van de liefde van de Heer en in die liefde kan niets ons scheiden van elkaar! 

content image
content image
content image